του
Κλάουντιο Κατς
Μέρος
4ο - Η στάση της Αριστεράς
Εάν η
διάγνωση ότι επιδιώκεται αντιδραστικό
πραξικόπημα είναι ορθή, η θέση της
Αριστεράς δεν θα έπρεπε να δίνει αφορμές
για διαφωνίες. Οι κατ’ εξοχήν εχθροί
μας είναι η Δεξιά και ο ιμπεριαλισμός
και η σύγκρουση μαζί τους πάντα αποτελεί
προτεραιότητα. Αυτή η στοιχειώδης αρχή
πρέπει να επιβεβαιώνεται σε κρίσιμες
εποχές , όταν το προφανές μπορεί να
θολώνει.
Όποια
κριτική κι αν ασκούσε κανείς στον
Σαλβαδόρ Αλιέντε, η βασική μάχη μας ήταν
ενάντια στον Πινοτσέτ. Παρόμοια,
υιοθετήσαμε μια αντίστοιχη γραμμή
απέναντι στους ακραίους συντηρητικούς
(επονομαζόμενους «γορίλες») της
Αργεντινής, το 1955, ή σ’ αυτούς που
σαμποτάριζαν τους Άρμπενζ, Τορίχος και
πολλές άλλες αντιιμπεριαλιστικές
κυβερνήσεις στην περιοχή. Σε σχέση με
τη Βενεζουέλα σήμερα, αυτή η αρχή
υποδεικνύει την ανάγκη για κοινή δράση
κατά της κλιμάκωσης που επιδιώκει η
Δεξιά σε όλες τις παραλλαγές της.
Όταν
στον ορίζοντα διαφαίνεται ένα πραξικόπημα,
είναι αναγκαίο να ξεχωρίζουμε εκείνους
που ευθύνονται για την κρίση. Όσοι
προκαλούν την καταστροφή δεν είναι
ίδιοι με εκείνους που αδυνατούν να την
αντιμετωπίσουν.
Αυτή η
διάκριση εφαρμόζεται και στο πεδίο της
οικονομίας. Τα λάθη του Μαδούρο είναι
πολυάριθμα και αδικαιολόγητα, αλλά οι
ένοχοι για την παρούσα δυσμενή κατάσταση
είναι οι καπιταλιστές. Η κυβέρνηση
είναι ανεκτική ή ανίκανη, αλλά δεν ανήκει
στην ίδια κατηγορία μ’ αυτούς. Όσοι
διαπράττουν το μνημειώδες λάθος να
χαράσσουν μια γραμμή ταύτισης μεταξύ
αυτών των δύο συγχέουν ευθύνες διαφορετικού
χαρακτήρα.
Τα λάθη
της κυβέρνησης φάνηκαν στο μη λειτουργικό
σύστημα των συναλλαγματικών ισοτιμιών,
στο απαράδεκτο εξωτερικό χρέος ή στην
έλλειψη ελέγχου των τιμών και του
λαθρεμπορίου. Αλλά η κατάρρευση της
οικονομίας προκλήθηκε από τους εύπορους
που χειραγωγούν τα νομίσματα, προκαλούν
πληθωρισμό, χειρίζονται τα εισαγόμενα
αγαθά και περιορίζουν την προσφορά
βασικών αγαθών.
Η
εκτελεστική εξουσία αδρανεί ή ενεργεί
λανθασμένα για πολλούς λόγους: ανεπάρκεια,
ανεκτικότητα στη διαφθορά, προστασία
της μπουρζουαζίας που δημιουργήθηκε
επί μπολιβαριανών κυβερνήσεων, συνέργια
με εκατομμυριούχους που έχουν μεταμφιεστεί
σε τσαβίστες. Γι’ αυτό δεν μειώνει την
οικονομική στήριξη προς ιδιωτικούς
ομίλους που εισπράττουν φθηνά δολάρια
και εισάγουν ακριβά. Αλλά η κατάρρευση
της παραγωγής προκλήθηκε από την άρχουσα
τάξη για να ανατραπεί ο Μαδούρο. Η μη
αναγνώριση αυτής της σύγκρουσης
υποδεικνύει ασυνήθιστο επίπεδο πολιτικής
μυωπίας.
Αυτού
του είδους η τυφλότητα εμποδίζει την
αναγνώριση ενός ακόμη βασικού γεγονότος
της τρέχουσας περιόδου: της αντίστασης
του τσαβισμού στη δεξιά επέλαση. Αν και
με μεθόδους και συμπεριφορά που είναι
άκρως αμφισβητήσιμες, ο Μαδούρο δεν
παραδίνεται. Διατηρεί την κάθετη δομή
του PSUV, ευνοεί την απαγόρευση των
κριτικών απόψεων και συντηρεί μια
γραφειοκρατία που αντιπαλεύει τις
αντιδράσεις της βάσης. Αλλά, σε αντίθεση
με την Ντίλμα Ρούσεφ ή τον Λούγκο, δεν
παραδίνεται. Η συμπεριφορά του είναι
εκ διαμέτρου αντίθετη με τη συνθηκολόγηση
του Σύριζα στην Ελλάδα.
Έτσι
εξηγείται το μίσος των ισχυρών. Η
κυβέρνηση πήρε την πολύ σωστή απόφαση
να αποσυρθεί από τον Οργανισμό Αμερικανικών
Κρατών (ΟΑΣ). Εγκατέλειψε το υπουργείο
των Αποικιών [των ΗΠΑ, όπως εύστοχα
χαρακτηρίζεται ο ΟΑΣ, σ.τ.μ.] και
πραγματοποίησε μια ρήξη που πάντα
απαιτούσε η Αριστερά. Αυτή η απόφαση
θα έπρεπε να συναντήσει τη συντριπτική
επιδοκιμασία, την οποία όμως εξέφρασαν
ελάχιστοι.
Όπως
κάθε κυβέρνηση στην οποία επιτίθεται
η Δεξιά, κατέφυγε στην άσκηση δύναμης
για λόγους αυτοάμυνας. Τα κατεστημένα
ΜΜΕ αποκηρύττουν αυτή την αντίδραση με
ασυνήθη υστερία, ξεχνώντας βεβαίως τις
δικαιολογίες που συνήθως παρουσιάζουν
κυβερνήσεις άλλου πολιτικού χαρακτήρα,
όταν αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις.
Ο Μαδούρο, όμως, αμφισβητήθηκε και από
μια αντίθετη σκοπιά -- για τη σχετική
του επιείκεια προς τους φασίστες.
Υιοθέτησε απλώς συγκρατημένα μέτρα ως
αντίδραση στη βαρβαρότητα της
αντιπολίτευσης.
Αντιδρώντας
σ’ αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση
διέπραξε αδικίες. Αυτό είναι το θλιβερό
κόστος κάθε σημαντικής αντιπαράθεσης
με την αντεπανάσταση. Τέτοιου τύπου
ατυχή γεγονότα παρατηρούνται σε όλες
τις μάχες με την αντίδραση, από την εποχή
του Μπολίβαρ μέχρι τον Φιντέλ. Είναι
αναγκαίο να αποφεύγεται η αυτο-ικανοποίηση
ως προς αυτό το ευαίσθητο θέμα, αλλά
χωρίς να επαναλαμβάνονται οι συκοφαντίες
που προπαγανδίζονται από την αντιπολίτευση.
Ο Μαδούρο
κατευθύνει τα πυρά του ενάντια στη
βαρβαρότητα των δεξιών και όχι ενάντια
στο λαό. Έτσι δεν έχει νόημα να τον
συγκρίνει κανείς με τον Καντάφι ή με
τον Σαντάμ Χουσεΐν. Δεν διέπραξε σφαγή
αριστερών αγωνιστών ούτε συμμετείχε
σε πολέμους που υποκίνησαν οι Ηνωμένες
Πολιτείες. Η δε αναλογία με τον Στάλιν
είναι ακόμη πιο γελοία, αλλά μας
υπενθυμίζει ότι το φάντασμα του Χίτλερ
περιτριγυρίζει πολλούς ηγέτες της
αντιπολίτευσης που συνδέονται με τον
Ουρίμπε ή νοσταλγούν έναν Πινοτσέτ.
Πηγή,
παραπομπές:
Comments
Post a Comment