του Πέτρου Παπακωνσταντίνου Κωνσταντινούπολη, 17 Ιουλίου 2016. Με νωπό ακόμη το αίμα των 250 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους τη δραματική νύχτα της 15ης προς 16η Ιουλίου, ο Ταγίπ Ερντογάν χαρακτηρίζει, ενώπιον τεράστιου πλήθους οπαδών του, το αποτυχημένο πραξικόπημα «θεόπεμπτο δώρο», που θα ανοίξει τον δρόμο για μια «νέα Τουρκία». Οι καχύποπτοι σμίγουν τα φρύδια, αλλά σιωπούν. Οι αισιόδοξοι θέλουν να ελπίζουν ότι ο Ερντογάν θα βγει σοφότερος από τη σκληρή δοκιμασία, θα πάρει αποστάσεις από τους σκληρούς ισλαμιστές –μήπως ο παλιός του σύμμαχος Φετουλάχ Γκιουλέν δεν ενοχοποιήθηκε για το πραξικόπημα;– και θα αναζητήσει στοιχειώδη συναίνεση με την κοσμική και κουρδική αντιπολίτευση. Η συμμετοχή του κυβερνώντος, ισλαμικού κόμματος ΑΚΡ στο συλλαλητήριο υπέρ της δημοκρατίας που οργάνωσε το κεμαλικό κόμμα CHP στις 24 Ιουλίου ενίσχυσε αυτές τις προσδοκίες. Εναν χρόνο αργότερα, οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες. Οι καταιγιστικές εξελίξεις τη χρονιά που πέρασε, με αποκορύφ