the unbalanced evolution of homo sapiens

του system failure Τελευταία, σκεφτόμουν έντονα τη φράση του Γάλλου διανοητή Αλαίν Μπαντιού που είχε πει ότι παρακολουθούμε την κρίση σαν ένα θέαμα και συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν είχε και πολύ άδικο. Στην Ελλάδα, αν και όλοι μας βιώνουμε τις συνέπειες της κρίσης, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, εξακολουθούμε να παρακολουθούμε την κρίση μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες σαν να είναι ένα θέαμα που δεν μας αφορά. Ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του συστημικού κατεστημένου, πέρα από το γεγονός ότι εκμεταλλεύεται τα πολυεπίπεδα αντικρουόμενα συμφέροντα μιας μεσαίας τάξης που τρώει τις σάρκες της, μέσα σε έναν ιδιότυπο ενδοταξικό εμφύλιο πόλεμο. Διότι κατάφερε να μας κάνει να παρακολουθούμε τα φερέφωνά του μέσα από τις συσκευές προπαγάνδας που ο καθένας έχει στο σπίτι του, την ίδια στιγμή που πολλοί συμπολίτες μας οδηγούνται στην αυτοκτονία, θύματα στο βωμό αυτού του κατεστημένου που προσπαθεί να κρατηθεί όρθιο και να διατηρήσει την εξουσία του, να επικρατήσει ο

by system failure The policy of austerity and absolute commitment to the fiscal discipline imposed on the eurozone states, seems to fail completely. Not only does not give any sign of hope for the future, but neither improves the economies of the states, but worsens them instead. Unemployment in Greece and Spain has broken every record while the picture even in the most developed countries does not seem to improve. The similarities with the period that followed the Great Depression in US in 1929 is, one might say, shocking. The gap between rich and poor is widening, while extreme nationalism is gaining ground in Europe despite the great suffering that brought in the past. If history is repeated, we should, unfortunately, expect new major upheavals and conflicts worldwide, towards the end of this decade or at the beginning of the next one. But today, there are also some differences from the Interwar period. The most significant are, the great expansion of the middle class in th

του system failure Η πολιτική αυστηρής λιτότητας και προσήλωσης στην δημοσιονομική πειθαρχία που επιβάλλεται στα κράτη της ευρωζώνης φαίνεται ότι αποτυγχάνει πλήρως. Όχι μόνο δεν δίνει κανένα σημάδι ελπίδας για το μέλλον, αλλά ούτε και βελτιώνει τις οικονομίες των κρατών, αντίθετα τις χειροτερεύει. Η ανεργία σε Ελλάδα και Ισπανία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, ενώ, η εικόνα ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες της ευρωζώνης δεν φαίνεται να βελτιώνεται. Οι ομοιότητες με την περίοδο η οποία ακολούθησε μετά το μεγάλο κραχ στην Αμερική το 1929 είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, ανατριχιαστικές. Το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων βαθαίνει, ενώ ο ακραίος εθνικισμός κερδίζει έδαφος σε όλη την Ευρώπη παρά τις μεγάλες συμφορές που επέφερε στο παρελθόν. Αν η ιστορία επαναληφθεί, θα πρέπει δυστυχώς, να περιμένουμε νέες μεγάλες αναταραχές και συγκρούσεις παγκοσμίως, προς το τέλος αυτής της δεκαετίας ή στις αρχές της επόμενης. Όμως, υπάρχουν σήμερα και ορισμένες διαφορές σε σχέση με την περίοδ