του system failure
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα όσον αφορά τις πρώτες θέσεις με βάση και τα αποτελέσματα της πρώτης κάλπης του Μαίου. Αν συμπεριλάβουμε και το ποσοστό της αναμενόμενης αποχής, δεν μας έδωσαν κάποια ιδιαίτερη έκπληξη.
Αυτό όμως που φαίνεται να αιφνιδίασε ακόμα και το συστημικό κατεστημένο, είναι η είσοδος των δύο υπερσυντηρητικών, ακροδεξιών κομμάτων Νίκη και Σπαρτιάτες, με το τελευταίο να έχει ξεκάθαρες διασυνδέσεις με τον πρώην Χρυσαυγίτη, Ηλία Κασιδιάρη.
Παρά τη μεγάλη νίκη Μητσοτάκη, οι μιντιακοί ινστρούχτορες της καθεστωτικής προπαγάνδας εμφανίστηκαν σε γενικές γραμμές "μουδιασμένοι" και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το συστημικό κατεστημένο (δηλαδή τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που ελέγχουν και το σύνολο των μεγάλων ΜΜΕ πανελλαδικής εμβέλειας), πέτυχε μόνο έναν από τους τέσσερις μεγάλους στόχους που είχε θέσει εξ'αρχής. Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους, ουσιαστικά έχασε με σκορ 3-1.
Ο μεγάλος στόχος που επετεύχθη, είναι ο κατακερματισμός του Αριστερού, κεντροαριστερού χώρου με διάχυση της ψήφου σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και Πλεύση Ελευθερίας. Και γι'αυτό το αποτέλεσμα συνέβαλε αποφασιστικά η μιντιακή υπεροπλία του καθεστώτος Μητσοτάκη.
Όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο, το μεν ΠΑΣΟΚ προβλήθηκε, σε
πολλές περιπτώσεις και κυρίως στα σόσιαλ μίντια, με όρους νοσταλγίας των
καλών εποχών επί Ανδρέα Παπανδρέου, πράγμα που κινητοποίησε παλιούς
ψηφοφόρους του, αλλά και προσέλκυσε νεαρούς ψηφοφόρους με την δημιουργία
ενός μύθου βασισμένου πάνω στο "ορθόδοξο" ΠΑΣΟΚ, κυρίως της δεκαετίας
του 80.
Το δε ΚΚΕ προβλήθηκε κυρίως μέσα από την προσωπικότητα του αρχηγού του, Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος μετατράπηκε σε μια ιδιότυπη "συμπαθή" τηλεπερσόνα που περιφέρονταν στα διάφορα τηλεοπτικά πλατό.
Αλλά και η προβολή της Ζωής Κωνσταντοπούλου μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ, πύκνωνε όλο και περισσότερο όσο πλησιάζαμε προς τις εκλογές του Μαίου. Ειδικά η περίπτωση της Κωνσταντοπούλου είναι χαρακτηριστική για τον τρόπο που τα μίντια μπορούν ακόμα και να αλλάξουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, που σε μια δεδομένη χρονική στιγμή θέλουν να προβάλουν θετικά. Έτσι, η σχεδόν ημίτρελη πρόεδρος της βουλής, όπως κάποτε προβάλλονταν μέσα από τις τηλεοπτικές κάμερες στα πλαίσια μιας επιχείρησης δολοφονίας χαρακτήρα, μεταμορφώθηκε σε μια ήπια και συμπαθής ηγετική φυσιογνωμία που θα μπορούσε να κόψει ψήφους κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και έγινε.
Οι τρεις στόχοι που δεν κατάφερε να πετύχει η ντόπια ολιγαρχία είναι συνοπτικά, η στρατηγική ήττα ΣΥΡΙΖΑ και αντικατάστασή του από το ΠΑΣΟΚ, η απομάκρυνση Μητσοτάκη και το "ρετουσάρισμα" της ΝΔ, η αποτροπή εισόδου ακροδεξιών κομμάτων στη βουλή που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πόλο έλξης μερίδας ψηφοφόρων της ΝΔ στο μέλλον.
Αναλυτικότερα, ο στόχος της ολοκληρωτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και η επιστροφή του στο 3% απέτυχε. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο στρατός των διαδικτυακών τρολ του καθεστώτος Μητσοτάκη, επιδόθηκε σε ομοβροντία "λυσσασμένων" αναρτήσεων με κεντρικό θέμα την επιστροφή στο 3%, όπως είχε γίνει και στις εκλογές του 2019. Φάνηκε ότι ο διακαής πόθος του κατεστημένου ήταν να ξεφορτωθεί μια και καλή το κόμμα της Αριστεράς που, απ'ότι φαίνεται, θεωρείται, ακόμα, ένας μη ελεγχόμενος παράγοντας και άρα ένας συστημικός κίνδυνος που μπορεί να τινάξει στον αέρα τον σχεδιασμό του συσχετισμού δυνάμεων που επιχειρεί να επιβάλλει η ντόπια ολιγαρχία στην πολιτική αρένα.
Είναι φανερό ότι η ντόπια ολιγαρχία έκανε τα πάντα για να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πράγμα που θα άνοιγε τον δρόμο για την επιστροφή στο παλαιοκομματικό δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και άρα, οι ολιγάρχες θα είχαν το κεφάλι τους ήσυχο, αφού η εναλλαγή των δύο αυτών κομμάτων στην εξουσία δεν θα απειλούσε σοβαρά τα συμφέροντά τους.
Ο δεύτερος στόχος, δηλαδή η αποτροπή εισόδου ακροδεξιών κομμάτων στη βουλή, απέτυχε επίσης. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που το καθεστώς Μητσοτάκη επιχείρησε να μπλοκάρει την είσοδο τέτοιων κομμάτων μέσα από νομικά τερτίπια, στο παρά πέντε των εκλογών. Ο άτσαλος τρόπος με τον οποίο ενήργησε το καθεστώς γύρω από το ζήτημα αυτό, αποτέλεσε μάλλον καθοριστικό παράγοντα στο να καταφέρουν τελικά τα κόμματα αυτά να εισέλθουν στη βουλή.
Αν και, ο αιφνιδιασμός των πάντων από τις εντυπωσιακές τους επιδόσεις στις εκλογές, αφήνει μια υποψία στήριξης από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα που θέλουν να διεκδικήσουν θέση στην πίτα που θα μοιράσει το καθεστώς στους ισχυρούς του φίλους μέσα στη νέα του θητεία.
Ο τρίτος στόχος, δηλαδή η καθαίρεση Μητσοτάκη και το "ρετουσάρισμα" της ΝΔ με τρόπο που να γίνει ένα κόμμα που θα δίνει την εικόνα της φρεσκάδας και της ανανέωσης, απαλλαγμένο από τα βαρίδια που είναι συνδεδεμένα με μεγάλα σκάνδαλα του παρελθόντος, απέτυχε επίσης. Και απέτυχε μάλλον επειδή ο Μητσοτάκης έκανε το μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει καλά: να γαντζώνεται γερά στην καρέκλα της εξουσίας.
Η αποτυχία επίτευξης αυτού του στόχου είναι άμεσα συνυφασμένη με την αποτυχία και των δύο άλλων. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η σημερινή παντοδυναμία της ΝΔ οφείλεται όχι μόνο στην ικανότητα Μητσοτάκη να γαντζώνεται γερά στην καρέκλα της εξουσίας (χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο) και ελέγχοντας πλήρως την μαζική (παρα)πληροφόρηση, αλλά και σε διάφορες συγκυρίες που ευνόησαν το κόμμα της πάλαι ποτέ λαϊκής δεξιάς, σε βαθμό που (μαζί με την μαζική παραπληροφόρηση), να υπερκαλύπτουν την παταγώδη κυβερνητική αποτυχία και τα μεγάλα σκάνδαλα, όπως αυτό των υποκλοπών.
Αυτό όμως υποδηλώνει ότι η παντοδυναμία του καθεστώτος στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Τώρα, σε κανονικές συνθήκες, (έτσι βέβαια όπως τις αντιλαμβάνονται τα κέντρα αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης), οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και το διευθυντήριο του Βερολίνου φροντίζουν όλο και πιο συχνά να διαμηνύουν στις κυβερνήσεις ότι "το πάρτι τελείωσε".
Αυτό σημαίνει καταρχήν σκληρή λιτότητα. Και επειδή κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα πόσο χρήμα μοιράστηκε στην προηγούμενη θητεία Μητσοτάκη, πάνω και κάτω από το τραπέζι, προς διάφορες κατευθύνσεις, προκειμένου το καθεστώς να ανανεώσει το ραντεβού του με την εξουσία, είναι πολύ πιθανό να αρχίσει να εμφανίζεται στον ορίζοντα ένας σοβαρός εκτροχιασμός των δημοσιονομικών στόχων και άρα των πολύ σκληρών όρων που επιβλήθηκαν στην κυβέρνηση Τσίπρα με αντάλλαγμα τη ρύθμιση του χρέους. Αυτό, με λίγα λόγια, σημαίνει δεύτερη επίσημη χρεοκοπία.
Και αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι το καθεστώς Μητσοτάκη θα πρέπει να πιει το πικρό ποτήρι των νέων, ακόμα πιο σκληρών όρων που θα επιβληθούν από τους δανειστές, προκειμένου να γίνει μια νέα ρύθμιση χρέους. Όλο αυτό βέβαια θα δώσει και ένα άλλοθι στον Μητσοτάκη και στον σκληρό πυρήνα των νεοφιλελεύθερων που έχουν καταλάβει το κόμμα, να προχωρήσουν σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις που θέλουν, με συνοπτικές διαδικασίες. Αν η χώρα είχε μετατραπεί σε μια αποικία χρέους με την πρώτη χρεοκοπία, τώρα θα μετατραπεί σε ένα πεδίο αδιανόητης κερδοσκοπικής ασυδοσίας από "αρπακτικά" που βρίσκουν τέτοιες ευκαιρίες μόνο ίσως σε κάποιες τριτοκοσμικές μπανανίες.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η κατάρρευση της ΝΔ με τρόπο παρόμοιο με αυτόν της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ μετά από τα κακά μαντάτα που ανακοίνωσε ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και οι επίδοξοι θηρευτές της εκλογικής πελατείας πάνω από το πτώμα της πάλαι ποτέ λαϊκής δεξιάς, έχουν λάβει ήδη θέσεις μάχης μέσα στη βουλή.
Ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακή και μάλλον καθόλου τυχαία η πρόσφατη κίνηση Βελόπουλου να στείλει εξώδικο στα ΜΜΕ, διαμαρτυρόμενος για την προβολή του κόμματός του ως ακροδεξιό! Είναι πολύ πιθανό ότι ο επικεφαλής της Ελληνικής Λύσης διαβλέπει μια κατάρρευση της ΝΔ ακόμα και πριν από τη λήξη της δεύτερης θητείας Μητσοτάκη και άρα θέλει να είναι έτοιμος να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Δηλαδή, να γίνει το κόμμα του ο βασικός κορμός της κεντροδεξιάς, με την "αρπαγή" του μεγαλύτερου ποσοστού των ψηφοφόρων της ΝΔ.
Σε αυτή την περίπτωση, τα πράγματα φαίνεται να είναι μάλλον άσχημα για τον χώρο της Αριστεράς-κεντροαριστεράς, αφού είναι πλέον ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται όλο και πιο πολύ. Όπως γίνεται άλλωστε ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες με την τρομακτική άνοδο της ακροδεξιάς.
Το σκάσιμο της φούσκας Μητσοτάκη θα φέρει την οριστική κατάρρευση της ΝΔ και άρα, το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης. Το πολιτικό τοπίο σε αυτή την περίπτωση μοιάζει εξαιρετικά δυστοπικό, αφού οι περισσότεροι ψηφοφόροι αναμένεται να μετακινηθούν δεξιότερα, προς Βελόπουλο, Νίκη και Σπαρτιάτες, που θα ενισχυθούν σημαντικά. Τα κόμματα της Αριστεράς-κεντροαριστεράς θα παραμείνουν αποδυναμωμένα, αφού δεν θα καταφέρουν να προσελκύσουν μεγάλο ποσοστό πρώην ψηφοφόρων της ΝΔ.
Και σε αυτή την περίπτωση πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να αποτελεί συστημικό κίνδυνο για την ντόπια ολιγαρχία. Γι'αυτό και ο ανελέητος πόλεμος εναντίον του κόμματος της Αριστεράς από τα ΜΜΕ αναμένεται να συνεχιστεί, ίσως με άλλους όρους μετά την αποχώρηση Τσίπρα από την ηγεσία, αλλά πάντα με μοναδικό στόχο την στρατηγική του ήττα.
Πολλά θα εξαρτηθούν από την κατεύθυνση που θα πάρει το κόμμα μετά την εκλογή της νέας ηγεσίας. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει κανένα νόημα ο ΣΥΡΙΖΑ να καταλήξει ένα ακόμα συστημικό δεκανίκι μόνο και μόνο για να επιβιώσει. Οφείλει να παραμείνει μια εναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι στην εγχώρια διαπλοκή και τις παρελκόμενες παθογένειες που χρεοκόπησαν τη χώρα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά-πολιτισμικά.
Άλλωστε, το ότι κατάφερε να αντέξει μετά από τέτοιο πόλεμο, δείχνει ότι ίσως να υπάρχει ακόμα η μαγιά μέσα στην Ελληνική κοινωνία για μια πραγματική αλλαγή, που θα επιφέρει πραγματική πρόοδο και ευημερία για τους πολλούς, θα απαλλάξει τη χώρα από τις κακές νοοτροπίες που την έφεραν σήμερα σ'αυτή την κατάντια και θα βάλει επιτέλους ένα φρένο σε αυτή τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που είναι έτοιμη να σαρώσει κυριολεκτικά τη χώρα, αν το καθεστώς Μητσοτάκη καταφέρει τελικά παρόλα αυτά, να ολοκληρώσει κανονικά τη δεύτερη θητεία του.
αυτα ειναι γνωστα και αναμενομενα
ReplyDelete