του Στέλιου Κούλογλου Ο καημένος ο Ομπάμα θυμίζει έναν πλούσιο που ψάχνει κάποιον κληρονόμο για να αφήσει την επιχείρηση. Κοιτάει από δω, πασχίζει από κει, τίποτα: στο τέλος, τι να κάνει, βρίσκει τη λιγότερο κακή απόγονο. Κάπως έτσι η Μέρκελ, υποψήφια ξανά για τη καγκελαρία, βρέθηκε να υπερασπίσει, ως ηγέτιδα πλέον του δυτικού κόσμου, «τις δημοκρατικές αξίες» της ανθρωπότητας. Είναι αλήθεια ότι η κληρονόμος άργησε λίγο να αναγγείλει την υποψηφιότητα της. Ως συνήθως δίσταζε μέχρι την τελευταία στιγμή, μια αδυναμία που την πλήρωσε η Ελλάδα ιδίως το 2010, όταν η Γερμανία καγκελάριος καλείτο να αποφασίσει αν και πως θα την «σώσει». (το 2015, στις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση Τσίπρα, μάλλον ροκάνιζε συνειδητά το χρόνο, παριστάνοντας ότι το σκέπτεται). Δεν δίστασε να ανακοινώσει ότι θα είναι υποψήφια για το φθινόπωρο του 2017, όταν, όπως συνηθίζει, συμβουλεύτηκε τις δημοσκοπήσεις που την έδειξαν να ανακάμπτει μετά τη ζημιά του προσφυγικού. Η δημόσια προτρ