Το
χρέος που απαιτούν να πληρώσει η Ελλάδα
είναι επονείδιστο - Η μελέτη αυτή
αποδεικνύει ότι η ελληνική κρίση που
ξέσπασε το 2010 προήλθε από τον ιδιωτικό
τραπεζικό τομέα. Δεν είναι αποτέλεσμα
υπέρμετρων δημόσιων δαπανών. Το
υποτιθέμενο πρόγραμμα διάσωσης της
Ελλάδας σχεδιάστηκε για να υπηρετήσει
τα συμφέροντα των ιδιωτών τραπεζιτών
καθώς και των χωρών που κυριαρχούν στην
ευρωζώνη. Η υιοθέτηση του ευρώ από την
Ελλάδα έπαιξε καίριο ρόλο μεταξύ των
παραγόντων που συνέβαλαν στην κρίση. Η
ανάλυση που περιέχεται σε αυτό το κείμενο
παρουσιάστηκε στην Αθήνα, την 6η Δεκεμβρίου
2016, κατά την συνάντηση της Ελληνικής
Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους.
Eric
Toussaint
Μέρος
12ο - Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Σε μια μελέτη που πραγματοποίησαν
τον Σεπτέμβριο του 2015, δυο οικονομολόγοι,
οι Carmen Reinhart και Christoph Trebesch, αναλύουν από
την οπτική γωνία της εξάρτησης από τις
εξωτερικές χρηματοδοτήσεις τις κρίσεις
χρέους που έπληξαν την Ελλάδα από την
δεκαετία του 1820 οπότε και απέκτησε την
ανεξαρτησία της.
Οι δυο συγγραφείς, που ανήκουν
στον πανεπιστημιακό κόσμο και υιοθετούν
ένα προσανατολισμό υπέρ του καπιταλιστικού
συστήματος, υπογραμμίζουν ότι οι κρίσεις
χρέους που έπληξαν επανειλημμένα την
Ελλάδα είναι κατά μεγάλο ποσοστό προϊόν
μιας εισροής ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων
που ακολουθείται από διακοπή της ροής
αυτής. Δηλώνουν πως η κρίση που πλήττει
την Ελλάδα και άλλες περιφερειακές
χώρες δεν είναι κρίση δημόσιου χρέους
αλλά, κυρίως, κρίση εξωτερικού χρέους
(σελ. 1).
Παραλληλίζουν αυτήν την κατάσταση
με την κρίση εξωτερικού χρέους που
έπληξε την Λατινική Αμερική την δεκαετία
του 1980. Υπογραμμίζουν το ασύμμετρο της
κατάστασης μεταξύ των οφειλετών χωρών
και των πιστωτριών χωρών όταν ξεσπά μια
κρίση: ενώ η Ελλάδα βυθίστηκε στην
οικονομική ύφεση μετά το 2010, η Γερμανία
γνώρισε περίοδο ανάπτυξης.
Έτσι και οι χώρες της Λατινικής
Αμερικής γνώρισαν σημαντική ύφεση
μεταξύ της έναρξης της κρίσης το 1982 και
των αρχών της δεκαετίας του 1990, ενώ η
οικονομία των ΗΠΑ, που ήταν πιστωτής
των χωρών της Λατινικής Αμερικής, γνώρισε
προοδευτική ανάκαμψη (σελ. 2).
Διαπιστώνουν ότι η περίοδος της
μεγαλύτερης ευημερίας, σε οικονομικό
επίπεδο, για την Ελλάδα, είναι η περίοδος
μεταξύ 1950 και 2000, όταν η χρηματοδότηση
βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στους
εσωτερικούς πόρους της χώρας και δεν
εξαρτιόνταν από το εξωτερικό (σελ. 2).
Αντίθετα, αποδεικνύουν πως, σε
κάθε κρίση εξωτερικού χρέους που γνώρισε
η Ελλάδα (καταμετρούν 4 μεγάλες τέτοιες
κρίσεις), όταν οι ροές από τους ιδιώτες
ξένους πιστωτές (δηλαδή, τις τράπεζες)
στέρεψαν, οι κυβερνήσεις πολλών ευρωπαϊκών
δυνάμεων συμμάχησαν για να δανείσουν
δημόσιο χρήμα στην Ελλάδα, για να
στηρίξουν τους ξένους τραπεζίτες.
Αυτή η συμμαχία δυνάμεων επέβαλε
στην Ελλάδα πολιτικές που αντιστοιχούσαν
στα δικά τους συμφέροντα και σε αυτά
μερικών μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών με
τις οποίες ήταν συνένοχες. Κάθε φορά,
οι πολιτικές αυτές είχαν σαν στόχο την
εξασφάλιση των δημοσιονομικών πόρων
που ήταν απαραίτητοι για την αποπληρωμή
του χρέους και συνεπάγονταν μείωση των
κοινωνικών δαπανών και των δημοσίων
επενδύσεων.
Με τρόπους που άλλαζαν μορφές,
απαγορεύτηκε στην Ελλάδα και στον
ελληνικό λαό να ασκήσουν την κυριαρχία
τους. Το γεγονός αυτό διατήρησε την
Ελλάδα σε κατάσταση υποτελούς και
περιφερειακής χώρας. Οι δικές μου
εργασίες ιστορικής μελέτης του ελληνικού
χρέους από την δεκαετία του 1820 καταλήγουν
σε διαπιστώσεις που δεν διαφέρουν
ιδιαίτερα.
Οι Carmen Reinhart και Christoph Trebesch επιμένουν
στην αναγκαιότητα μιας πολύ σημαντικής
μείωσης του ελληνικού χρέους και
απορρίπτουν τις λύσεις που συνίστανται
σε επιμήκυνση της αποπληρωμής του (σελ.
17). Από πλευράς μου, σε αυτήν την μελέτη,
καταλήγω στο ότι πρέπει να διαγραφεί
το χρέος που απαιτεί η τρόικα (ΔΝΤ, ΕΚΤ
και Ευρωπαϊκή Επιτροπή).
Πηγή
και παραπομπές:
Comments
Post a Comment