Ο ιδιότυπος φασισμός του ακραίου κέντρου

Η διολίσθηση του "ακραίου κέντρου" προς τον φασισμό γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτη σε ολόκληρη τη Δύση

 

του system failure

 

Η αφετηρία της πολιτικής συνιστώσας αυτού που αποκαλείται σήμερα "ακραίο κέντρο", θα μπορούσε να τοποθετηθεί στις αρχές τις δεκαετίας του 80. Η πολιτική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, ξεκινάει με την προεδρία και την πρωθυπουργία του Ρίγκαν και της Θάτσερ σε ΗΠΑ και Βρετανία αντίστοιχα.

 

Είναι ίσως εντυπωσιακό, ότι το πρώτο αυτό κύμα της πολιτικής κυριαρχίας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας έγινε με την βοήθεια του πιο συντηρητικού κομματιού, τόσο της Αμερικανικής, όσο και της Βρετανικής κοινωνίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η άνοδος του Ρίγκαν στην εξουσία έγινε με την βοήθεια της Χριστιανικής δεξιάς, που κινητοποίησε εκατομμύρια συντηρητικούς Αμερικανούς, οι οποίοι μέχρι τότε απείχαν από την εκλογική διαδικασία.

 

Η πολιτική κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ολοκληρώθηκε περίπου μια δεκαετία αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 90, με την ολική ιδεολογική μεταμόρφωση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, επί προεδρίας Κλίντον, το κόμμα των οποίων ενστερνίστηκε πλήρως το νεοφιλελευθερισμό. Κάτι που έγινε και στην Βρετανία με τους Εργατικούς επί πρωθυπουργίας Μπλερ, αλλά και σε ολόκληρη σχεδόν τη Δύση, αφού τόσο η Λαϊκή Δεξιά, όσο και οι Σοσιαλδημοκράτες, καταλήφθηκαν ολοκληρωτικά από τα πανίσχυρα καπιταλιστικά λόμπι.

 

Μέχρι την επίθεση στους δίδυμους πύργους τον Σεπτέμβριο του 2001, ο νεοφιλελευθερισμός επιβλήθηκε ουσιαστικά στις Δυτικές κοινωνίες κυρίως μέσα από έναν πολιτισμικό ολοκληρωτισμό. Όμως με αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά της Αμερικής, οι πολιτικές ελίτ βρήκαν το άλλοθι για να περάσουν μέτρα περιορισμού των ατομικών ελευθεριών, στο όνομα πάντα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Αυτό ήταν απαραίτητο για να διατηρηθεί η κυρίαρχη ιδεολογία, αφού η νεοφιλελεύθερη μηχανή άρχισε ήδη να "ρετάρει", με τις αστοχίες της να γίνονται όλο και πιο συχνές και διακριτές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι τα μεγάλα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτά του Σιάτλ και της Γένοβα, εμφανίζονται περίπου εκείνη την περίοδο.

 

Ένα μεγάλο οικονομικό κραχ, αντίστοιχο με αυτό του 1929, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα συμβεί. Και πράγματι συνέβη, με το σκάσιμο της φούσκας των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ το 2007-08. Αυτή τη φορά όμως, αντί το κράτος να μπει ασπίδα στην εργατική τάξη και να φρενάρει την επέλαση του κεφαλαίου - μέσω της αύξησης της φορολογίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις, με δημόσιες επενδύσεις και κοινωνικά προγράμματα (όπως είχε γίνει με το Νιου Ντιλ του Ρούσβελτ) - ειδικά το χρηματιστηριακό κεφάλαιο βγήκε ακόμα πιο ισχυρό από την κρίση.

Με διαλυμένα τα συνδικάτα, την Αριστερά και την όποια αντίπαλη ιδεολογία (ειδικά μετά τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ), αλλά και με μέτρα καταστολής που ήδη εφαρμόζονταν στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, δεν είναι περίεργο που τελικά το μεγάλο κεφάλαιο βγήκε ακόμα πιο ισχυρό από την κρίση και την μεσαία τάξη σχεδόν να εξαφανίζεται. 

Όμως η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια και έναν άγριο καπιταλιστικό εμφύλιο που υπέβοσκε στις μήτρες του νεοφιλελευθερισμού τα προηγούμενα χρόνια. Τα δύο σημαντικότερα γεγονότα ως αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, υπήρξαν η άνοδος του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία και η ψήφος υπέρ της εξόδου της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

 

Και τα δύο αυτά γεγονότα, αποτέλεσαν μια πρώτη σημαντική νίκη για το κομμάτι εκείνο του κεφαλαίου που αισθάνθηκε απειλή από την άκρως επιθετική επέκταση και ιδεολογική παντοκρατορία της φιλελεύθερης καπιταλιστικής φράξιας. 

Άρα, η τρομακτική άνοδος της ακροδεξιάς σε ολόκληρη τη Δύση, δεν είναι τίποτε άλλο από μια αντεπίθεση των καπιταλιστικών δυνάμεων που ένιωσαν να απειλούνται με αφανισμό και χρειάζονται την δική τους ξεχωριστή ιδεολογία (με τον αντίστοιχο εκλογικό στρατό), απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. Εκμεταλλευόμενες την καταστροφή που επέφερε ο νεοφιλελευθερισμός στα λαϊκά στρώματα και την πλήρη απουσία της πραγματικής Αριστεράς από την πολιτική αρένα, οι δυνάμεις αυτές ανέστησαν και επιστρατεύσαν την ακροδεξιά ιδεολογία, επενδύοντας στα συντηρητικά ανακλαστικά μεγάλου μέρους των Δυτικών κοινωνιών.

 

Έτσι, το ακραίο κέντρο κατέληξε σήμερα να είναι το πολιτικό εργαλείο της φιλελεύθερης καπιταλιστικής φράξιας, η οποία τώρα αισθάνεται μεγάλη πίεση από δύο κυρίως παράγοντες: πρώτον, από τις καπιταλιστικές δυνάμεις εντός της Δύσης με τις οποίες βρίσκεται σε εμφύλια σύρραξη και δεύτερον, από το ραγδαία αναπτυσσόμενο μπλοκ Ρωσίας-Κίνας που αποκόπτεται με ταχείς ρυθμούς από τη μονοκρατορία του δολαρίου και προσελκύει όλο και περισσότερες χώρες του παγκόσμιου νότου. 

Ακριβώς λόγω αυτής της πίεσης που συνεχώς αυξάνεται, το ακραίο κέντρο αποκτάει όλο και πιο αυταρχικά χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να διατηρήσει και μια προοδευτική βιτρίνα, κυρίως μέσα από την εργαλειοποίηση του woke κινήματος και της αντίστοιχης ατζέντας, προκειμένου να περιορίσει τη φυγή προοδευτικών ψηφοφόρων από το "εκλογικό μαντρί". 

Ως αποτέλεσμα, το ακραίο κέντρο κατέληξε να χαρακτηρίζεται από έναν ιδιότυπο φασισμό που γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτος. 

 

Δείγματα της διολίσθησης του ακραίου κέντρου προς τον φασισμό

 

Μερικά μόνο δείγματα της διολίσθησης του ακραίου κέντρου προς τον φασισμό είναι:

- Το οικονομικό πραξικόπημα που οργανώθηκε εναντίον της Ελλάδας κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, από βασικούς εκπροσώπους του εντός και εκτός της χώρας.

- Η κατασκευή της θεωρίας των δύο άκρων και η εξωφρενικά ανιστόρητη εξίσωση του ναζισμού με τον Κομμουνισμό μέσα από μια αδιανόητη αναθεώρηση της ιστορίας.

- Η υποβοήθηση  του πραξικοπήματος του 2014 στην Ουκρανία μέσω της υποστήριξης των ναζί του Τάγματος Αζόφ, Σβόμποντα και Δεξιού Τομέα. 

 

- Η αδιανόητη, για την "φιλελεύθερη" Δύση, επιβολή ακραίας λογοκρισίας που έφτασε μέχρι και στο μπλοκάρισμα όχι μόνο των μεγάλων Ρωσικών τηλεοπτικών καναλιών (όπως το Russia Today), αλλά και των αντίστοιχων διαδικτυακών ιστότοπων, εντός των Δυτικών χωρών. 

- Η ανατίναξη των αγωγών Nord Stream που προμήθευαν με φθηνό Ρωσικό αέριο την Γερμανία.

 

Πέρα όμως από τα παραπάνω, αξίζει να γίνει μια ξεχωριστή αναφορά και σε τρία ακόμα σημαντικά γεγονότα που υπήρξαν καθοριστικά στο να αποκαλυφθεί, σε όλες τις διαστάσεις της, η διολίσθηση του ακραίου κέντρου προς τον φασισμό. Αυτά είναι: η υπόθεση Ασάνζ, η πανδημία του Covid-19 και τα εμβόλια και το πιο πρόσφατο, η υποστήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ.

 

Η υπόθεση Ασάνζ

Ο ιδρυτής των WikiLeaks, Τζούλιαν Ασάνζ, βρίσκεται εδώ και πέντε περίπου χρόνια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Belmarsh, στο Λονδίνο. Τα γεγονότα που προηγήθηκαν της σύλληψης του Ασάνζ, συνιστούν ίσως μια από τις καλύτερες αποδείξεις της διολίσθησης του ακραίου κέντρου προς τον φασισμό. 

 

Παρόλο που η αδιανόητη εισβολή της Βρετανικής αστυνομίας στην πρεσβεία του Εκουαδόρ και η σύλληψη του Ασάνζ έγινε με τις ευλογίες της προδοτικής κυβέρνησης του Λένιν Μορένο και υπό την προεδρία Τραμπ, ο κλοιός γύρω από τον Ασάνζ είχε ήδη αρχίσει να σφίγγει υπό την προεδρία Ομπάμα. 

 

Και ενώ είναι βέβαιο ότι οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές θέλουν το κεφάλι του Ασάνζ στο πιάτο, επειδή τα WikiLeaks αποκάλυψαν το βίντεο με το Αμερικανικό ελικόπτερο να πυροβολεί εν ψυχρώ αμάχους και δημοσιογράφους του Reuters στο Ιράκ, οι Δημοκρατικοί ειδικά, έγιναν έξαλλοι κυρίως με τη δημοσίευση των emails της Χίλαρι Κλίντον από τα WikiLeaks, μέσω των οποίων αποκαλύφθηκε ο βρόμικος πόλεμος του κόμματος εναντίον του Μπέρνι Σάντερς κατά τη διάρκεια των προκριματικών για την ηγεσία του κόμματος. Ο Σάντερς είχε αποκτήσει μεγάλη δυναμική και κατάφερνε να προσελκύει ενθουσιώδεις οπαδούς, κυρίως από την Αμερικανική νεολαία, σε όλες τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις. Και όταν μιλούσε για δωρεάν παιδεία, υγεία και Δημοκρατικό Σοσιαλισμό (πράγματα αδιανόητα για την ακραία νεοφιλελεύθερη Αμερική), άρχισαν να χτυπάνε όλα τα καμπανάκια για το ακροκεντρώο κατεστημένο του Δημοκρατικού κόμματος.

 

Από εκείνη τη στιγμή, ο Ασάνζ έγινε το κόκκινο πανί για την "βασίλισσα" των Δημοκρατικών και του ακραίου κέντρου, Χίλαρι Κλίντον, καθώς θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα της από τον Ντόναλντ Τραμπ, αφού πολλοί οπαδοί του Μπέρνι Σάντερς αρνήθηκαν να ψηφίσουν τους Δημοκρατικούς, ακριβώς λόγω του βρόμικου πολέμου εναντίον του, προκειμένου να μη χάσει η Κλίντον την ηγεσία.

 

Ο Ασάνζ είναι φυλακισμένος χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικά κατηγορίες εναντίον του, αφού και η υπόθεση του υποτιθέμενου βιασμού δύο γυναικών έχει ουσιαστικά καταπέσει και αποδείχθηκε ότι ήταν μια στημένη ιστορία, η οποία κατασκευάστηκε μόνο και μόνο για να εκδοθεί στις ΗΠΑ μέσω Σουηδίας.

 

Σε περίπτωση που τελικά ο Ασάνζ εκδοθεί στις ΗΠΑ, θα βρεθούμε απέναντι σε πρωτοφανείς καταστάσεις για τις "φιλελεύθερες" Δυτικές δημοκρατίες. Θα είναι η πρώτη φορά που ένας μη Αμερικανός πολίτης θα εκδοθεί στις ΗΠΑ με κατηγορίες περί απειλής της εθνικής ασφάλειας της χώρας. 

 

Και από τη στιγμή μάλιστα που πρόκειται για έναν άνθρωπο που απλά λειτούργησε όπως κάθε δημοσιογράφος που σέβεται την ιδιότητά του, αυτό θα σημάνει και το τέλος της ελευθερίας του τύπου, αλλά και της ελευθερίας του λόγου σε ολόκληρη τη Δύση. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, κανένας δημοσιογράφος, πουθενά, δεν θα αισθάνεται ασφαλής εάν θελήσει να δημοσιεύσει τις όποιες εγκληματικές δράσεις της όποιας κυβέρνησης. Και θα μπορούμε να μιλάμε για ακόμη μεγαλύτερη διολίσθηση του ακραίου κέντρου προς τον φασισμό.

Η πανδημία του Covid-19 και τα εμβόλια

Η εμφάνιση της πανδημίας συνοδεύτηκε από μια πρωτοφανή επιχείρηση ψυχολογικής τρομοκρατίας κατά την οποία, όχι μόνο οι καθαροί αρνητές των εμβολίων, αλλά και οι απλοί σκεπτικιστές σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τις παρενέργειές τους, γίνονταν αντικείμενα ενός ψυχολογικού μπούλινγκ, με ειρωνείες, προσβολές και στιγματισμό. 

 

Ο ψυχολογικός πόλεμος που εξαπολύθηκε ήταν τόσο άγριος, που ακόμα και επιστήμονες που εμφανίζονταν σε τηλεοπτικά πάνελ και απλώς εξέφραζαν την άποψη ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια πιο ορθολογική χρήση των εμβολίων, δέχονταν πυρ ομαδόν από τους υπόλοιπους συνομιλητές και δημοσιογράφους. 

 

Και φυσικά, ο μοναδικός λόγος που δεν επιβλήθηκε δια πυρός και σιδήρου ο εμβολιασμός στους πάντες, ήταν το γεγονός ότι οι πολυεθνικές των φαρμάκων δεν είχαν τον χρόνο να δοκιμάσουν τα εμβόλια με βάση τις προβλεπόμενες διαδικασίες για να διαπιστωθούν οι όποιες παρενέργειες. Ήθελαν λοιπόν να είναι καλυμμένες σε περίπτωση χιλιάδων μηνύσεων, λόγω πιθανών επιπλοκών.

Το βάρος της επιχείρησης τρομοκράτησης του κοινού με στόχο την έμμεση επιβολή των εμβολίων στους πάντες, ανέλαβαν κυρίως τα ΜΜΕ του φιλελεύθερου χώρου, δηλαδή αυτά που ελέγχονται από την φιλελεύθερη καπιταλιστική φράξια στη Δύση, αφού άλλωστε και οι μεγαλύτερες πολυεθνικές φαρμάκων είναι κομμάτι της συγκεκριμένης φράξιας. 

 

Η αντίπαλη ομάδα των καπιταλιστών επιχείρησε να εκμεταλλευτεί το γεγονός, αφού η όλη αυτή επιχείρηση εξόργισε ακόμα περισσότερο το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας όντας ήδη επιρρεπές σε διάφορες ακραίες θεωρίες συνωμοσίας.

Κάπου εκεί αναδείχθηκε και πάλι η κατάντια της Αριστεράς. Όχι μόνο δεν τόλμησε να καταγγείλει το γεγονός ότι τα κράτη είχαν παραδώσει πλήρως την ευθύνη παραγωγής των εμβολίων στις πολυεθνικές, αλλά ούτε καν  αμφισβήτησε τις πρακτικές επιβολής των εμβολιασμών, οι οποίες άλλωστε έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Η κατάντια δε ήταν τέτοια, που πολλοί Αριστεροί ευθυγραμμίστηκαν, άκριτα και χωρίς δεύτερη σκέψη, με τις πρακτικές αυτές του κυρίαρχου ακραίου κέντρου, μόνο και μόνο για να μην ταυτιστούν με τους συντηρητικούς "ψεκασμένους" οπαδούς ακραίων θεωριών συνωμοσίας, από τους συστημικούς μιντιακούς ινστρούχτορες.

Η υποστήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ

 

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, συντελείται ένα τεράστιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το φασιστικό καθεστώς Νετανιάχου έχει κυριολεκτικά ισοπεδώσει τη Γάζα και σύμφωνα με ορισμένες τελευταίες εκτιμήσεις, οι νεκροί Παλαιστίνιοι ίσως να ξεπερνούν τις 200.000! 

Το απίστευτο αυτό έγκλημα συντελείται με την ανοχή και αρωγή της Δύσης, ενώ κύριοι προμηθευτές όπλων των δολοφόνων Σιωνιστών είναι φυσικά οι ΗΠΑ και από την Ευρώπη, η Γερμανία. Και οι δύο αυτές χώρες βρίσκονται υπό την ηγεσία του ακραίου κέντρου.

 

Δεν είναι τυχαίο, ότι στις ΗΠΑ επιχειρήθηκε μια εκτεταμένη επιχείρηση καταστολής κατά των φοιτητών που διοργάνωσαν δράσεις διαμαρτυρίας σε πολλά Αμερικανικά πανεπιστήμια. Πέρα όμως από την άμεση καταστολή με αστυνομικές δυνάμεις, επιστρατεύτηκαν και μέθοδοι προβοκάτσιας με μοχλό ομάδες Σιωνιστών που κινήθηκαν εναντίον των φοιτητών στις κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας εντός των πανεπιστημίων. Στόχο είχαν να προκαλέσουν τους φοιτητές, ώστε να δημιουργηθεί σκηνικό σύγκρουσης και χάους. Ταυτόχρονα, υπήρξαν απειλές από τις πρυτανικές αρχές ορισμένων πανεπιστημίων εναντίον των φοιτητών που διαμαρτύρονταν κατά της γενοκτονίας, που περιλάμβαναν μέχρι και μόνιμη αποπομπή από τα πανεπιστήμια. Και αυτό, κυρίως επειδή οι ίδιες αυτές αρχές με τη σειρά τους δέχονταν ισχυρές πιέσεις από χρηματοδότες των πανεπιστημίων τους, οι οποίοι ανήκουν ή βρίσκονται κοντά στο Ισραηλινό λόμπι.

 

Ο ακροκεντρώος Μπάιντεν πήρε θέση εναντίον των φοιτητών παρόλο που δεν ήταν βίαιοι και γενικά απάντησαν ψύχραιμα στις προκλήσεις, ενώ τα συστημικά ΜΜΕ έπαιξαν ένα πολύ βρόμικο παιχνίδι, αφού επιχείρησαν να παρουσιάσουν τους φοιτητές δήθεν ως βίαιους, σχεδόν αγνοώντας τις προκλήσεις των προβοκατώρων Σιωνιστών. 

 

Εδώ, θα πρέπει να σημειωθεί ο σημαντικός ρόλος του διαδικτύου στο ξεμπρόστιασμα αυτής της άθλιας μιντιακής προπαγάνδας. Πολλά ανεξάρτητα δημοσιογραφικά μέσα του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, μετέδωσαν την πραγματική εικόνα μέσα από τα πανεπιστήμια, ενώ κάποια από αυτά έδωσαν βήμα σε φοιτητές του κινήματος υπέρ της Παλαιστίνης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πληροφορηθούν πολλοί Αμερικανοί (και κυρίως η νέα γενιά που έχει ήδη γυρίσει την πλάτη μαζικά στα παραδοσιακά ΜΜΕ), για το τι πραγματικά συνέβη στις κινητοποιήσεις των φοιτητών και όχι την εικόνα που ήθελε να κατασκευάσει η μιντιακή προπαγάνδα.

 

Ακόμα πιο σημαντικός αποδείχθηκε ο ρόλος των σόσιαλ μίντια στο γκρέμισμα του τοίχου της δρακόντειας λογοκρισίας που επιχειρήθηκε τόσο από τα Ισραηλινά, όσο και από τα Δυτικά ΜΜΕ. Για πρώτη φορά στην ιστορία, παρακολουθούμε σε πραγματικό χρόνο τη φρίκη μιας γενοκτονίας, χάρη στις εικόνες αποκάλυψης που μεταδίδονται από τη Γάζα μέσα από τα σόσιαλ μίντια και χάρη στην αυτοθυσία πολλών Παλαιστίνιων δημοσιογράφων που κάνουν ρεπορτάζ από τον τόπο του μαρτυρίου, πληρώνοντας βαρύ τίμημα (ήδη μέχρι τώρα πάνω από 100 έχουν δολοφονηθεί από το κράτος του Ισραήλ). 

Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που το Αμερικανικό Κογκρέσο επιχείρησε πρόσφατα να απαγορεύσει την Κινεζική πλατφόρμα TikTok, αφού πολλοί Αμερικανοί, κυρίως οι νεότερες γενιές, την χρησιμοποιούν κατά κόρον για την πληροφόρησή τους και έχουν άμεση εικόνα του μεγέθους και της φρίκης της γενοκτονίας, χωρίς να παρεμβάλλονται τα φίλτρα των παραδοσιακών ΜΜΕ. 

Όσον αφορά τη Γερμανία, το ακραίο κέντρο μοιάζει να προσπαθεί να σπάσει κάθε ρεκόρ αυταρχισμού, αφού έφτασε σε σημείο να απαγορεύσει μέχρι και την είσοδο στη χώρα του Γιάνη Βαρουφάκη, όταν αυτός επιχείρησε να διοργανώσει ομιλία με θέμα το έγκλημα που συντελείται αυτή τη στιγμή στη Γάζα. Η απαγόρευση επεκτάθηκε και σε Παλαιστίνιους διανοούμενους που επρόκειτο να μιλήσουν στη συγκεκριμένη εκδήλωση, αλλά ακόμα και σε Εβραίους φιλειρηνιστές που έχουν πάρει καθαρή θέση ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων.

 

Είναι επίσης χρήσιμο να τονισθεί, ότι το ακραίο κέντρο έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με το νέο περιεχόμενο που επιχειρεί να προσδώσει στην έννοια του Αντισημιτισμού η Σιωνιστική προπαγάνδα, έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνει και όσους είναι αντίθετοι με το έγκλημα της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, ακόμα και αν είναι Εβραίοι!

Το ακραίο κέντρο στην Ελλάδα

 

Το ακραίο κέντρο στην Ελλάδα κάνει τα πρώτα του βήματα στις αρχές της δεκαετίας του 90 με την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε ανοιχτά φανατικός υπέρμαχος του νεοφιλελευθερισμού και από τους κορυφαίους εγχώριους νεοφιλελεύθερους "φονταμενταλιστές", που επιχείρησαν να γκρεμίσουν ολοκληρωτικά το κοινωνικό κράτος και να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα.  

Το νεοφιλελεύθερο "δόγμα του σοκ" που επιχείρησε να εφαρμόσει ο Μητσοτάκης στην Ελληνική οικονομία, ανακόπηκε λόγω της σύντομης θητείας του. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η πρώτη φορά που εφαρμόστηκε το "δόγμα του σοκ" σε μια χώρα, ήταν στη Χιλή του Πινοσέτ, δηλαδή, σε μια από τις πιο βάρβαρες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής την δεκαετία του 70, υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση του γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρίντμαν και με τις ευλογίες του αιμοσταγούς δικτάτορα.

Η κυριαρχία του ακραίου κέντρου στην Ελλάδα συνεχίστηκε με την κυβέρνηση Σημίτη, η οποία άρχισε να εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές με έναν πιο ήπιο και συστηματικό τρόπο. Αντί για ένα ξαφνικό "δόγμα του σοκ", το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκε την "ύπνωση" της Ελληνικής κοινωνίας από την επίπλαστη ευημερία που επέφερε ο νεοφιλελευθερισμός, κυρίως μέσω του χρηματιστηρίου και του αθρόου τραπεζικού δανεισμού, ώστε να μπορεί να εφαρμόζει σταδιακά τις πολιτικές απορρύθμισης και ιδιωτικοποίησης, υποχώρησης των κρατικών επενδύσεων και διάλυσης του κοινωνικού κράτους.

Καθώς σχεδόν όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στη Δύση καταλήφθηκαν από το νεοφιλελεύθερο δόγμα, το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Η πλήρης εξάρτηση του κόμματος από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα είχε ολοκληρωθεί και η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που βαφτίστηκαν "εκσυγχρονισμός", ήταν μονόδρομος. Κορυφαίο έγκλημα, υπήρξε η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, με πλαστά στοιχεία και με την Ελληνική οικονομία να απέχει ουσιαστικά έτη φωτός από τις οικονομίες του σκληρού πυρήνα και άρα αδύνατο να προσαρμοστεί σε ένα τέτοιο σκληρό νόμισμα "πολυτελείας".

 

Επομένως, η ένταξη στο ευρώ επιβλήθηκε ουσιαστικά από τα τραπεζικά συμφέροντα και τα συμφέροντα μιας ελίτ που έβλεπε στο σκληρό νόμισμα μια μεγάλη ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Και για να γίνει αποδεκτό από την "υπνωτισμένη" τότε Ελληνική κοινωνία, δεν χρειάστηκε και πολύ μεγάλη προσπάθεια. 

 

Έχοντας απολέσει το εθνικό νόμισμα και άρα τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής της, η Ελλάδα έμοιαζε με ένα μικρό σαπιοκάραβο μέσα στη θύελλα της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ήρθε σαν τσουνάμι από τις ΗΠΑ. Με μια σαθρή οικονομία και με τη διαφθορά στα ύψη, ήταν πολύ φυσικό να χτυπηθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα και τελικά να χρεοκοπήσει. Η αποσβολωμένη και μαθημένη στο εύκολο χρήμα, Ελληνική κοινωνία, έμοιαζε τώρα σαν ένα πρόβατο επί σφαγή, ανήμπορο να αντιδράσει. 

Και αυτή ήταν η τέλεια ευκαιρία για να εφαρμοστεί το "δόγμα του σοκ" από τα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός Ελλάδας. Ότι δεν κατάφερε ο πατήρ Μητσοτάκης στις αρχές της δεκαετίας του 90, ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί σε συνθήκες οικονομικού πολέμου. Το εγχώριο ακραίο κέντρο πήρε τη μορφή συγκυβέρνησης, με βασικό κορμό τα δύο διεφθαρμένα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα κατά τη μεταπολίτευση. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ανέλαβε τη βρόμικη δουλειά, δηλαδή να προετοιμάσει το έδαφος για την ισοπέδωση της χώρας από το νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της φασιστικής φύσης του ακραίου κέντρου κατά την περίοδο αυτή, υπήρξε το "μαύρο" στη δημόσια τηλεόραση.

Με το κλείσιμο της παρένθεσης ΣΥΡΙΖΑ που απείλησε για λίγο τον σχεδιασμό των κέντρων εξουσίας εντός και εκτός της χώρας, το ακραίο κέντρο επανήλθε δριμύτερο με τη μορφή ενός ιδιότυπου καθεστώτος. Ένα κυβερνητικό έκτρωμα ακροκεντρώων Σημιτικών και ακροδεξιών, που είναι, με διαφορά, ότι χειρότερο κυβέρνησε τη χώρα μεταπολιτευτικά.

 

Το καθεστώς Μητσοτάκη

 

Από τις πρώτες κιόλας μέρες του στην εξουσία, το καθεστώς Μητσοτάκη δεν φάνηκε ιδιαίτερα διατεθειμένο να κρατήσει τα προσχήματα. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης φρόντισε να κάνει διακριτά τα καθεστωτικά χαρακτηριστικά της κυβέρνησής του, παίρνοντας υπό τον προσωπικό του έλεγχο την ΕΥΠ, την ΕΡΤ και το ΑΠΕ. Δηλαδή, ότι ακριβώς θα έκανε ένα Ορμπανικού-Ερντογανικού τύπου καθεστώς. 

 

Οι καθεστωτικές πρακτικές αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο με το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ενώ οι πρακτικές συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, προσομοιώνουν μεθόδους μαφίας.  

Η πανδημία κατά την πρώτη θητεία Μητσοτάκη ήρθε ως μάννα εξ ουρανού, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση χαλάρωσε τους δημοσιονομικούς περιορισμούς για τα κράτη-μέλη, προκειμένου να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Έχοντας στη διάθεσή του και το μαξιλάρι των 37 δισ. που άφησε η κυβέρνηση Τσίπρα, το καθεστώς Μητσοτάκη είχε όλη την ευχέρεια να εφαρμόσει πολιτικές προς όφελος της ντόπιας ολιγαρχίας, να μοιράσει χρήμα στα μίντια και στους φίλους του με ρεκόρ απευθείας αναθέσεων, να εξαγοράσει ψήφους για να εξασφαλίσει μια δεύτερη θητεία, όπως και έγινε.

 

Παρόλα αυτά, τα Ευρωπαϊκά χαστούκια για την κατρακύλα του κράτους δικαίου στη χώρα, η κατρακύλα στην ελευθερία του τύπου, το σκάνδαλο των υποκλοπών, το έγκλημα των Τεμπών, το ρεκόρ καμένων δασών, η ενίσχυση των καρτέλ και τα υπερκέρδη των αντίστοιχων εταιριών, η καθημερινή ληστεία των καταναλωτών από τα καρτέλ μέσω της καλπάζουσας ακρίβειας, η συστηματική αποσάθρωση του ΕΣΥ και πολλά άλλα, έβγαλαν στην επιφάνεια όλη τη σαπίλα του καθεστώτος.

Και ενώ η καλόταϊσμένη μιντιακή χούντα που έστησε το καθεστώς, εκθείαζε στην αρχή τον Μητσοτάκη ως τον μέγα ηγέτη που βγάζει τη χώρα από το αδιέξοδο, τα μεγάλα σκάνδαλα και οι παταγώδεις αποτυχίες σε όλους τους τομείς, που γκρέμισαν στη συνέχεια την λαμπερή εικόνα του "ηγέτη", ανάγκασαν τον στρατό των μιντιακών παπαγάλων και των φιλοκυβερνητικών τρολ στα σόσιαλ μίντια, να αλλάξουν το αφήγημα.

 

Αφού λοιπόν ήταν αδύνατο να κρατήσουν ζωντανή την εικόνα του ηγέτη που τα κάνει όλα καλά, το αφήγημα άλλαξε και ο "μέγας ηγέτης" έγινε αυτός που προηγείται σε δημοφιλία επειδή απλά δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος και επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ότι απέναντι στο απόλυτο χάος, δεν υπάρχει κάποια εναλλακτική. Παρόλο που ο παραλογισμός αυτής της αντίληψης είναι κραυγαλέος, η μιντιακή προπαγάνδα κατάφερε να κάνει πολλούς ψηφοφόρους, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ, να την ενστερνιστούν.  

Έστω όμως και έτσι, η μιντιακή μηχανή συνεχίζει να εφαρμόζει την ίδια τακτική. Δηλαδή, ειδικά όταν πλησιάζει κάποια εκλογική αναμέτρηση, μπαίνει σε εφαρμογή μια άκρως επιθετική και εξοργιστικά χυδαία επιχείρηση εξωραϊσμού της εικόνας του Μητσοτάκη και του καθεστώτος του, με όλες τις μεγάλες πληγές να θάβονται κάτω από το χαλί, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η εκλογική διαδικασία, ώστε να βγει το καθεστώς από αυτή αλώβητο, ή έστω με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

 

Ο ακροκεντρώος μιντιακός και πολιτικός ολοκληρωτισμός

 

Η διολίσθηση του ακραίου κέντρου προς τον φασισμό, έκανε και πιο εμφανή την ομοιομορφία της φιλελεύθερης μιντιακής προπαγάνδας και των επιχειρήσεων μαζικής χειραγώγησης, σε ολόκληρη τη Δύση. 

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, υπήρξε η σύνθεση των τηλεοπτικών πάνελ κατά τη διάρκεια της πανδημίας και η απόπειρα πλήρους αποδόμησης όσων παρεκκλίναν, έστω και στο ελάχιστο (όπως έχει  ήδη αναφερθεί παραπάνω), από την επιβαλλόμενη άποψη ότι έπρεπε άμεσα να εμβολιαστούν οι πάντες. Οι ομοιότητες όσον αφορά το στήσιμο των πάνελ και της διεξαγωγής των συζητήσεων στα μεγάλα Αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα και στα αντίστοιχα Ελληνικά, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

 

Ένα άλλο παράδειγμα, αφορά τη δημοσίευση ενός άρθρου από τον βετεράνο και βραβευμένο με Pulitzer Αμερικανό δημοσιογράφο, Seymour Hersh, στην ανεξάρτητη πλατφόρμα Substack, σχετικά με την ανατίναξη των αγωγών Nord Stream. Το συγκεκριμένο άρθρο, περιέχει συνταρακτικές λεπτομέρειες σχετικά με την επιχείρηση ανατίναξης των αγωγών από τους Αμερικανούς, από πηγές που είχαν πρόσβαση στον επιχειρησιακό σχεδιασμό. Παρόλα αυτά, το άρθρο σχεδόν αγνοήθηκε από όλα τα μεγάλα Δυτικά ΜΜΕ (και στην Ελλάδα), τα οποία αναπαρήγαγαν διάφορες άλλες εκδοχές για το ποιος θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από την ανατίναξη των αγωγών, προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή του κοινού μακριά από αυτές τις αποκαλύψεις. 

 

Μια άλλη, άκρως χυδαία πρακτική, αφορά την πρόσφατη γενοκτονία στη Γάζα. Ο τρόπος που γίνεται αναφορά στις μαζικές απώλειες Παλαιστινίων αμάχων από τα ΜΜΕ της Δύσης, είναι πραγματικά εξοργιστικός. Βλέπουμε συχνά σε τίτλους, ότι "σκοτώθηκε" ένας αριθμός αμάχων, χωρίς να αναφέρεται πως και από ποιους. Δηλαδή, δεν αναφέρεται καθαρά ότι δολοφονήθηκαν από τον Ισραηλινό στρατό.

 

Ακόμα πιο εξοργιστική είναι η μονομέρεια όσο αφορά τους ομήρους και τις απώλειες από τις δυο πλευρές. Ποτέ δεν αναφέρονται οι χιλιάδες φυλακισμένοι Παλαιστίνιοι  και τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, πολύ πριν από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου με την επίθεση της Χαμάς. Και ενώ γίνεται συνεχής αναφορά για τους Ισραηλινούς ομήρους, αποφεύγεται η εκτεταμένη αναφορά στο γεγονός ότι ο Ισραηλινός στρατός έχει ισοπεδώσει τη Γάζα και δολοφονεί ότι κινείται, με τον αριθμό των δολοφονημένων αμάχων να έχει σπάσει κάθε ρεκόρ.

 

Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Με τον Νετανιάχου να βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση μετά την απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου εναντίον του για εγκλήματα πολέμου, οι Ισραηλινές αρχές δημοσίευσαν βίντεο με τη στιγμή της σύλληψης ορισμένων γυναικών κατά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Η αναμετάδοση του συγκεκριμένου βίντεο και ο σχολιασμός από τους δημοσιογράφους της Μητσοτακικής ΕΡΤ, υποδηλώνει ότι αντιγράφουν πιστά την εξοργιστική μονομέρεια των Δυτικών ΜΜΕ υπέρ του Ισραήλ. Οι δημοσιογράφοι δήλωσαν σοκαρισμένοι από τις εικόνες και ανέφεραν τα ονόματα ορισμένων γυναικών. Αλλά ποτέ δεν έδειξαν τα βίντεο με τα χιλιάδες παιδιά στη Γάζα που κυριολεκτικά έχουν σφαγεί από τον Ισραηλινό στρατό, ενώ ταυτόχρονα υποβάλλονται και σε μαζικό λιμό από το μπλοκάρισμα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Και ποτέ δεν αναφέραν το όνομα κανενός από τα χιλιάδες αυτά παιδιά, ούτε δήλωσαν σοκαρισμένοι από αυτές τις εικόνες σφαγής. 

Ο ακροκεντρώος ολοκληρωτισμός φαίνεται και στο πολιτικό πεδίο. Για παράδειγμα, το καθεστώς Μητσοτάκη εφάρμοσε πιστά την τακτική του ακραίου κέντρου στην Αμερική, που έχει να κάνει με την εργαλειοποίηση της woke ατζέντας και έφερε προς ψήφιση το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Προσπάθησε έτσι να μετριάσει κάπως τον εμφανή αυταρχισμό του, με την κατρακύλα στην ελευθερία του τύπου, στο κράτος δικαίου, με την έξαρση της αστυνομικής βίας και ένα σωρό άλλα ζητήματα. 

Όμως όσο το ακραίο κέντρο στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Δύση, θα αισθάνεται όλο και περισσότερο ότι χάνει τον έλεγχο, τόσο περισσότερο θα διολισθαίνει προς τον φασισμό. Και με την Αριστερά πολιτικά εξουδετερωμένη, θα σπεύσουν να αναλάβουν τα ηνία οι δυνάμεις του ακραίου συντηρητισμού, που αποτελούν απλώς την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Μέσα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον τρομακτικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων και με έναν καπιταλισμό να έχει ήδη μεταλλαχθεί σε κάτι πολύ χειρότερο, το μέλλον για τους περισσότερους, προμηνύεται, δυστυχώς, ακόμα πιο αβέβαιο και δυστοπικό.