Kώστας
Λαπαβίτσας
Μέρος
4ο - Η ρήξη
Για
τους ευρωπαϊκούς λαούς τα πράγματα στη
φυλακή του ευρώ έχουν αρχίσει πλέον να
παίρνουν χαρακτήρα επιβίωσης. Είναι
φανερό ότι δεν πρόκειται να υπάρξει
καμία μεταρρύθμιση προς το καλύτερο
για τα λαϊκά συμφέροντα. Η μόνη ρεαλιστική
προοπτική που ανοίγεται είναι αυτή της
ρήξης.
Η ρήξη
όμως δεν είναι καθόλου απλή ακόμη και
στην Ιταλία. Όπως ήδη ανέφερα, το μεγάλο
ιταλικό βιομηχανικό εξαγωγικό κεφάλαιο,
που είναι συγκεντρωμένο στο Βορρά, είναι
κερδοφόρο και έχει προσαρμοστεί στην
ΟΝΕ. Δεν θέλει τον πολιτικό και κοινωνικό
κίνδυνο της ρήξης. Η θάλασσα των
μικρομεσαίων, από την άλλη, έχει χτυπηθεί
αλύπητα και αντιδρά. Η μισθωτή εργασία
και τα φτωχά πληβειακά στρώματα, τέλος,
αντιμετωπίζουν συνεχή πίεση, αλλά δεν
αντιδρούν συντονισμένα. Η χώρα συνολικά
ασφυκτιά, χωρίς να εμφανίζονται καθαρά
οι ταξικές δυνάμεις που μπορούν να
δώσουν λύση.
Η
ταξική αδυναμία αντανακλάται στο
πολιτικό χάος.
Η Λέγκα
του Βορρά είναι ένα ακροδεξιό μόρφωμα
με φασιστικά χαρακτηριστικά στο οποίο
δε μπορεί κανείς να έχει την παραμικρή
εμπιστοσύνη.
Το
Κίνημα των Πέντε Αστέρων είναι ένα
συνονθύλευμα διαμαρτυρίας χωρίς αρχές
και χωρίς δομή.
Το
δεξιό κόμμα του Μπερλουσκόνι είναι ο
ορισμός της αναξιοπιστίας και της
αφερεγγυότητας.
Η
τραγωδία όμως είναι το Δημοκρατικό
Κόμμα, ο κύριος κληρονόμος της μεγάλης
ιταλικής Αριστεράς, το οποίο ο ανεκδιήγητος
Ματέο Ρέντσι έχει μετατρέψει σε ψοφοδεή
ευρωπαϊστική απόληξη του ιταλικού
κατεστημένου. Δεν διαφαίνεται για την
ώρα η πολιτική ηγεσία που θα κάνει τη
ρήξη πραγματικότητα υπέρ των εργατικών
και λαϊκών στρωμάτων.
Πηγή:
Comments
Post a Comment