του
Γιώργου Μητραλιά
Αυτός κι αν ήταν
πολιτικός σεισμός! Η διαπίστωση είναι
γενική αλλά δεν λέει όλη την αλήθεια. Η
κατάρρευση της ισπανικής δεξιάς και
του ισπανικού νεοφιλελεύθερου
δικομματισμού ταυτόχρονα με την άνοδο
του Podemos, και σε αισθητά μικρότερο βαθμό
των δεξιότατων Ciudadanos, είναι μόνο η μισή
αλήθεια, η μισή πραγματικότητα που βγήκε
από τις κάλπες των προχτεσινών ισπανικών
δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.
Η άλλη μισή, και ίσως ακόμα πιο σημαντική,
είναι οι εκπληκτικές επιδόσεις, και
συχνά ο θρίαμβος των ενωτικών συνδυασμών
των κοινωνικών κινημάτων και της
κινηματικής αριστεράς σε δεκάδες πόλεις
σε όλη τη χώρα!
Φυσικά, στις
περισσότερες περιπτώσεις, το Podemos μετείχε
σε αυτά τα ενωτικά ψηφοδέλτια της (πολύ)
ριζοσπαστικής αριστεράς. Όμως, πάει
πολύ να αποδίδονται στο κόμμα του Πάμπλο
Ιγκλέσιας –όπως το κάνουν τα ελληνικά,
και όχι μόνο, ΜΜΕ- θρίαμβοι όπως π.χ.
εκείνοι της Άντα Κολάου (Ada Colau) στη
Βαρκελώνη ή της Μανουέλα Κάρμενα (Manuela
Carmena) στη Μαδρίτη. Έτσι, δεν είναι μόνο
ότι ούτε η μια ούτε η άλλη δηλώνουν μέλη
του Podemos και δεν χάνουν ευκαιρία για να
διευκρινίσουν ότι το Podemos είναι απλώς
μια από τις «συνιστώσες» των συνδυασμών
τους. Είναι και ότι αυτοί οι ενωτικοί
συνδυασμοί «από τα κάτω» άρχισαν να
ετοιμάζονται, πάντα με ανοικτές και
αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, και
να λειτουργούν πολύ έως αρκετά πριν
προσχωρήσει σε αυτές το Podemos.
Στη πραγματικότητα,
όλα άρχισαν τουλάχιστον πριν από ένα
χρόνο (!) όταν εμφανίστηκε στο καταλανικό
προσκήνιο η κίνηση Guanyem Barcelona (που αργότερα
μετονομάστηκε στο σημερινό Barcelona en Comu)
με διακηρυγμένο στόχο να κερδηθεί ο
δήμος της Βαρκελώνης στις εκλογές της
25ης Μαΐου 2015. Πρωτεργάτρια αυτής της
ακραιφνώς κινηματικής πρωτοβουλίας,
που δήλωσε ευθύς εξ αρχής ότι απέκλειε
κατηγορηματικά τη προοπτική να είναι
μια εκλογική συμμαχία κομμάτων της
αριστεράς, ένα απλό άθροισμα κομματικών
συμβόλων, ήταν η 40χρονη Άντα Κολάου,
που είχε γίνει γνωστή για τη δράση της
επικεφαλής του (μαζικού) κινήματος
ενάντια στις εξώσεις (Plataforma de Afectados por
la Hipoteca). Πολύ γρήγορα, η αρχική επιτυχία
αυτού του εγχειρήματος κοινωνικών
κινημάτων και κινητοποιημένων πολιτών,
άρχισε να «δημιουργεί σχολή» και να
βρίσκει μιμητές και σε άλλες πόλεις.
Πρώτα στη Μαδρίτη με το όνομα Municipalia,
αμέσως μετά στη Σαραγόσα, στη Βαλένθια,
κ.α. Η αρχή είχε γίνει, η δυναμική είχε
απελευθερωθεί με αποτέλεσμα τα κόμματα
(Podemos, Ενωμένη Αριστερά,…) να αναγκάζονται
να ακολουθούν άλλοτε πρόθυμα και άλλοτε
ασθμαίνοντα…
Το ότι τα ενωτικά
κινηματικά σχήματα όχι μόνο δεν
ταυτίζονται με το Podemos, αλλά κι ότι έχουν
μεγαλύτερη απήχηση από οποιοδήποτε
κόμμα ή οργάνωση της ισπανικής αριστεράς
αποδεικνύουν και ορισμένα πολύ χειροπιαστά
γεγονότα. Όπως π.χ. η απλή σύγκριση του
εκλογικού αποτελέσματος του Podemos και
του ενωτικού συνδυασμού Ahora Madrid της
δικαστίνας Μανουέλα Κάρμενα στην πόλη
της Μαδρίτης. Έτσι, ενώ ο ενωτικός
συνδυασμός για το δήμο της Μαδρίτης
παίρνει 519.000 ψήφους, ο συνδυασμός του
Podemos για την περιφέρεια της Μαδρίτης
παίρνει -στις ίδιες ακριβώς κάλπες-
μόλις 285.000 ψήφους. Η διαφορά είναι
τεράστια και πολύ εύγλωττη…
Όμως, υπάρχει και
μια συνέχεια που, έστω και έμμεσα, μας
αφορά. Πρόκειται για τις μεγάλες
προγραμματικές διαφορές που χωρίζουν
το Podemos από τις ενωτικές κινηματικές
αυτοδιοικητικές συσπειρώσεις. Έτσι,
ενώ η ηγετική ομάδα των Ιγκλέσιας, Ερεχόν
και –μέχρι πρότινος- Χουάν Κάρλος
Μονεδέρο αυτοορίζεται ως «σοσιαλδδημοκρατική»
και ενεργεί αναλόγως, τόσο το Ahora Madrid
όσο και το Barcelona en Comu έχουν ένα πρόγραμμα
τουλάχιστον ακροαριστερό, αν όχι
ελευθεριακό. Ένα παράδειγμα: Από τις
αρχές του περασμένου Οκτωβρίου, η ηγεσία
του Podemos δεν κάνει πια ούτε καν νύξη για
κάποια έστω «απομείωση» του ισπανικού
δημόσιου χρέους. Αντίθετα, οι ενωτικοί
κινηματικοί συνδυασμοί, που προέρχονται
από τα σπλάχνα του μαζικού ισπανικού
κινήματος «No debemos-No Pagamos!» για το λογιστικό
έλεγχο του δημόσιου χρέους, αμφισβητούν
ανοικτά τη νομιμότητα αυτού του χρέους.
΄Ετσι, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι οι
θριαμβευτές και πρωταγωνιστές των
προχτεσινών εκλογών, με πρώτη και
καλύτερη τη νέα δημαρχίνα της Βαρκελώνης
Άντα Κολάου είναι μεταξύ των πρώτων
ξένων προσωπικοτήτων που έσπευσαν να
δηλώσουν την υποστήριξή τους στην
ελληνική Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου
Χρέους, υπογράφοντας το δικό της «Κάλεσμα
υποστήριξης στην Ελλάδα που αντιστέκεται
και στην ελληνική Επιτροπή Αλήθειας
του Δημόσιου Χρέους. Για το δικαίωμα
των λαών να ελέγξουν το δημόσιο χρέος»,
που κυκλοφορεί παγκοσμίως εδώ και τρεις
βδομάδες με αξιοσημείωτη επιτυχία. Και
όχι μόνον αυτό. Το δεξιό «φρούριο» που
ήταν επί δεκαετίες η τρίτη μεγαλύτερη
ισπανική πόλη, η Βαλένθια, κατακτήθηκε
από το αριστερό τοπικό κόμμα «Compromis»,
οι ηγέτες του οποίου έσπευσαν και αυτοί
να υπογράψουν το Κάλεσμα της ελληνικής
Επιτροπής Αλήθειας για ένα ιδιαίτερο
λόγο: Επειδή κεντρική προεκλογική
υπόσχεσή τους είναι να δημιουργήσουν
ανάλογη επιτροπή αλήθειας για τον έλεγχο
του δημόσιου χρέους της αυτόνομης
περιφέρειάς της Βαλένθια (Pais Valencia)!
Αν και προσωρινό, το
συμπέρασμα είναι λοιπόν συμπέρασμα
ουσίας και μας ενδιαφέρει άμεσα: ο
ισπανικός πολιτικός σεισμός της 24ης
Μαΐου 2015 μπορεί να δώσει παραπάνω από
μια ανάσα στη σκληρά δοκιμαζόμενη
ελληνική κοινωνία και κυβέρνηση. Υπό
έναν όμως όρο: Να κάνουμε ό,τι μπορούμε
για να τον αξιοποιήσουμε, καθότι οι
μόνοι υπαρκτοί σύμμαχοι στους οποίους
μπορούμε να βασιστούμε είναι τα
ριζοσπαστικά ενωτικά κινήματα που
θριάμβευσαν προχτές στη Βαρκελώνη, στη
Μαδρίτη, στη Σαραγόσα, στο Κάδιξ, στην
Ελ Φερόλ, στην Λα Κορούνια, στην Κομποστέλα
και σε τόσες άλλες μικρές και μεγάλες
ισπανικές πόλεις…
Πηγή:
Διαβάστε
επίσης:
Comments
Post a Comment